Met die woorden trapt Alex Wurz, voorzitter van de Grand Prix Drivers’ Association, een debat af dat al jaren suddert in de Formule 1: wat moeten we in hemelsnaam met Monaco?
De iconische race door de straten van Monte Carlo lijkt steeds minder een race, en steeds meer een rijdende optocht. Volgens Wurz is het tijd voor actie — en hij heeft concrete plannen.
“Je kunt niet blijven doen alsof dit nog werkt.” — Alex Wurz
De eerste ingreep op Wurz’ lijstje is opvallend simpel: verschuif het apexpunt van La Rascasse een paar meter naar buiten. Door de bocht letterlijk opener te maken, creëer je een situatie waarin een coureur daadwerkelijk een poging tot inhalen kan doen:
“Je opent de bocht veel meer voor een ‘dive bomb’. De coureur vooraan moet dan óf verdedigen óf het gat laten vallen.”
Op papier lijkt dit eenvoudig. In de praktijk ligt er een uitdaging: de ruimte links van de bocht is drukbezocht door personeel en publiek. Ook loopt er een brug naar de pitstraat en ligt er een ondergrondse parkeergarage in de weg. Toch blijft dit, volgens Wurz, een van de meest haalbare ingrepen.
De haarspeld als strategisch wapen
Een grotere verandering volgt bij het beroemde haarspeldpunt bij het Fairmont Hotel. Momenteel moeten auto’s al aangepast worden om die bocht überhaupt te halen.
Wurz stelt voor om de ingang en uitgang van de bocht te verbreden, waardoor coureurs niet langer de ideale lijn zomaar kunnen bezetten:
“De eigenlijke racelijn verandert niet. Maar het dwingt coureurs om te kiezen: verdedig ik of houd ik snelheid?”
Dat heeft gevolgen verderop: wie defensief de haarspeld in duikt, komt slechter uit voor de run naar de tunnel. Hierdoor zou een aanval bij de chicane realistischer worden. Let wel: dit plan vereist het opofferen van voetpaden en aanpassing van de wegstructuur vlak naast een woongebouw.
Het meest ingrijpende voorstel van Wurz betreft de Nouvelle Chicane, na de tunnel. Door deze zo’n 80 meter naar voren te verplaatsen, ontstaat een rechte aanloop die hard remmen mogelijk maakt — cruciaal voor inhaalacties.
Op dit moment ligt de chicane aan het einde van een flauwe bocht, met nauwelijks ruimte voor variatie in lijnkeuze.
“Verdedigen voor deze bocht is nu te makkelijk. Als we de chicane verplaatsen, wordt dat ineens veel lastiger.”
Er zijn technische obstakels: de kade zou deels uitgebreid moeten worden, zoals eerder gebeurde toen de huidige chicane werd aangelegd. Maar volgens Wurz is het haalbaar en levert het veel op voor het racen.
De huidige locatie stamt nog uit een tijd waarin auto’s veel kleiner waren — en races vooral visueel spektakel waren.
Beperkte ruimte, grote impact
Monaco is fysiek beperkt. De stad is kleiner dan Central Park en permanent in verbouwing. Toch zijn de voorgestelde aanpassingen volgens Wurz uitvoerbaar binnen die grenzen.
Zijn focus ligt niet op het hertekenen van het hele circuit, maar op het scheppen van mogelijkheden op strategische plekken.
De kracht van zijn voorstel zit in de combinatie: elke afzonderlijke wijziging is klein, maar samen veranderen ze de dynamiek van het hele raceweekend.
Geen enkele aanpassing is revolutionair, maar ze pakken stuk voor stuk frustrerende rempunten aan in het verloop van de race. Formule 1 is geëvolueerd, Monaco niet. Auto’s zijn breder, zwaarder en afhankelijk van aerodynamica.
De charme van Monaco ligt nog steeds in het decor en de uitdaging, maar als de race voorspelbaar blijft, verliest het zijn waarde als sportevenement. Wurz brengt dit onder woorden zonder sentiment, maar met de urgentie die het verdient:
“Het is visueel iconisch, maar tactisch gebroken. We moeten stoppen met doen alsof het nog werkt.”
Als de sport zijn wortels in Monte Carlo wil behouden, moeten er knopen worden doorgehakt. Wurz heeft het mes gezet in een heilige graal — niet om het kapot te maken, maar om het te redden.
