De Formule 1 verandert snel, maar voor Max Verstappen gaat het soms te snel. De Nederlander klaagt openlijk over het verdwijnen van klassieke circuits zoals Imola, Zandvoort en Barcelona.
Terwijl de sport haar blik richt op nieuwe markten en spectaculaire stadsraces, ziet Verstappen juist de ziel van het racen verdwijnen. En dat doet pijn.
“Het is zonde om dit soort circuits te verliezen.” – Max Verstappen
Na zijn vierde plaats in Monaco sprak Verstappen zich uit over het verlies van traditionele circuits. Imola, een van zijn favoriete banen, ligt onder vuur. En dat terwijl hij daar nog maar kort geleden domineerde.
Voor Verstappen gaat het niet alleen om snelheid of spektakel, maar om het gevoel dat een circuit oproept.
“Als je praat over rijplezier, dan zijn het dit soort circuits waardoor ik verliefd werd op racen.”
Het gaat hem niet om nostalgie, maar om pure beleving. Imola is technisch, uitdagend en geliefd bij coureurs. De layout vraagt om precisie. De marges zijn klein.
En juist dat maakt racen er uniek. Verstappen benadrukt dat het plezier van racen daar veel groter is dan op moderne circuits waar ruimte en veiligheid vaak voorrang krijgen op karakter.
Ook circuits als Zandvoort en Barcelona zijn onzeker over hun plek op de kalender. Verstappen noemt het begrijpelijk dat F1 commerciële keuzes maakt, maar benadrukt dat het sportieve aspect hierdoor schade lijdt.
Verstappen strijdt niet alleen tegen de klok, maar ook tegen de kalender
In Monaco probeerde Verstappen het onmogelijke. Door zo lang mogelijk op de baan te blijven, hoopte hij op een rode vlag. Een strategisch gokje, dat zijn team de overwinning had kunnen opleveren.
De Nederlander reed lange tijd vooraan, maar moest in de voorlaatste ronde alsnog zijn pitstop maken. Het leverde hem slechts P4 op.
Dat hij net daarvoor Imola had gewonnen, maakte de frustratie groter. Daar klopte alles: de auto, de afstelling en zijn vorm. En nu dreigt dat circuit te verdwijnen.
“Ik snap het wel, vanuit het F1-perspectief. Ze willen groeien, nieuwe markten aanboren. Maar het blijft zonde.”
Hij begrijpt de financiële logica. Meer races buiten Europa betekent grotere inkomsten. Meer shows, meer kijkers. Maar voor Verstappen, die ooit begon op kartbanen met net zo’n karakter als Imola of Spa, voelt het als een verlies van identiteit.
Verstappen is niet iemand die zomaar praat. Wanneer hij zich uitspreekt, is het meestal met een doel. En dit keer is dat doel duidelijk: een pleidooi voor circuits met ziel. Hij noemt geen specifieke alternatieven, maar het is duidelijk dat de flamboyante stadscircuits die de F1 nu omarmt, niet zijn voorkeur hebben.
“Je moet het zien vanuit sportief en financieel oogpunt. Ik snap dat. Maar als coureur zijn dit de circuits waar je voor leeft.”
Zijn woorden komen niet voort uit nostalgie, maar uit beleving. Het verschil tussen rijden in een tunnel van reclameborden of over een historisch lint asfalt is enorm. Voor Verstappen is de uitdaging op klassieke circuits groter. De beloning ook.
En met zijn status als viervoudig wereldkampioen is zijn stem niet zomaar een mening. Het is een signaal. Een waarschuwing misschien zelfs, voor een sport die te snel afscheid neemt van haar fundamenten.
Wat dit betekent voor de toekomst van racen
De woorden van Verstappen raken aan een breder debat. De Formule 1 wil globaler, groter en winstgevender zijn. Maar dat heeft een prijs. De circuits die ooit het DNA van de sport bepaalden, verdwijnen in rap tempo van de kalender.
Imola, Spa, Barcelona, Zandvoort – allemaal geliefd bij coureurs én fans. Maar dat lijkt niet genoeg. Verstappen weet dat hij er weinig aan kan veranderen, maar hij wil het in elk geval gezegd hebben. Voor de generatie na hem. Voor de sport waar hij van houdt.
“Sommige kartbanen hadden dat ook. Je voelt het. Niet elke baan is hetzelfde. En dat gevoel verdwijnt als je alleen maar naar glans en show kijkt.”
Verstappen is een coureur die met zijn hoofd racet, maar met zijn hart praat. En dat hart ligt bij circuits die iets betekenen. Niet alleen voor hem, maar voor het racen zelf.
