De verschillen tussen Lando Norris en Oscar Piastri komen deze F1-zomer steeds duidelijker naar voren. Waar Norris worstelt met fouten en zichzelf publiekelijk hard afrekent, blijft Piastri stoïcijns en foutloos.
Maar zegt dat verschil in aanpak iets over kracht of zwakte? Na drie tegenvallende races op rij kon Norris zijn frustratie niet meer verbergen. Hij gaf openlijk toe fouten te maken, zag er zichtbaar aangeslagen uit en sprak zichzelf streng toe.
“Ik maak het mezelf behoorlijk moeilijk,” zei Norris na de Grand Prix van Saoedi-Arabië.
Zijn lichaamstaal – afhangende schouders, neergeslagen blik – viel daarbij nog meer op dan zijn woorden. Het contrast met teamgenoot Piastri was opvallend. De Australiër bleef rustig, zelfs na een spin in Melbourne, en leek mentaal onaangedaan.
“Ik denk dat het vrij natuurlijk komt, dat kalm blijven, legde Piastri uit. Maar ik doe er ook bewust moeite voor, omdat negatieve emoties je prestaties schaden.”
Verstappen ziet kalmte als kwaliteit
Ook Max Verstappen merkte het verschil op tussen de twee McLaren-coureurs. Hij sprak zich na de race in Saoedi-Arabië openlijk uit over Piastri’s benadering.
“Hij is heel solide, heel kalm in zijn aanpak. Je ziet het ook op de baan: hij levert wanneer het moet, maakt amper fouten – en dat heb je nodig als je voor de titel wil vechten,” zei Verstappen.
Hij benadrukte ook de rol van Mark Webber, Piastri’s manager, als vormende kracht. Webber staat bekend om zijn mentale scherpte en zijn vermogen om psychologische druk uit te oefenen op teamgenoten.
“Het helpt dat Mark aan zijn zijde staat. Mensen leren van hun eigen carrière – ik had dat met mijn vader, Oscar heeft dat nu met Mark,” aldus Verstappen.
Sommige critici beschouwen Norris’ openheid en zelfkritiek als een teken van mentale kwetsbaarheid. In een sport die draait om millimeters, risico en mentale scherpte wordt emotie vaak gezien als een risico.
Toch is dat beeld te zwart-wit. Zelfs grootheden als Ayrton Senna kenden momenten van overbelasting, frustratie en twijfel.
Bij Senna leidde dat soms tot discutabele beslissingen, zoals zijn actie tegen Alain Prost in Japan 1990. Emotie hoeft dus niet altijd zwakte te betekenen, maar het kan wel invloed hebben op rationele besluitvorming.
Norris streeft naar perfectie, maar betaalt daar de prijs voor
Norris gaf recent in een podcast toe dat zijn perfectionisme hem parten speelt.
“Ik wil pole, ik wil winnen, ik wil perfect zijn. En ik denk dat ik moet accepteren dat ik fouten maak omdat ik perfect wíl zijn – niet andersom,” legde hij uit.
Deze zelfreflectie laat zien dat hij zich bewust is van het effect van zijn mentaliteit. Maar of dat voldoende is om de trend te keren, hangt af van hoe goed hij erin slaagt om die druk te relativeren.
Want op dit moment lijkt die last groter te worden naarmate het seizoen vordert. Piastri daarentegen laat weinig los.
Zijn emoties blijven onder de helm, en zelfs bij succes houdt hij zich in. Maar dat betekent niet dat de druk er niet is – hij kanaliseert die simpelweg anders.
“Na China, als je mijn gezicht had kunnen zien, was ik behoorlijk opgewonden, zei Piastri. Er is meer dan je ziet – maar dit is hoe ik ermee omga.”
Die beheersing maakt hem voor buitenstaanders moeilijker te peilen, maar intern biedt het stabiliteit. Het stelt hem in staat om week na week constant te presteren, zonder mentale schommelingen.
