Formule 1-officials hebben de eerste ronde crash die de auto’s en races van Checo Perez, chaoskoning Kevin Magnussen en Nico Hulkenberg vernietigde, geclassificeerd als een ‘race-incident’, wat volgens mij niet helemaal overeenkomt met wat ik zag bij de klim uit Sainte Devote. Maar dat is het plezier van een toevallige toeschouwer zijn – het is niet mijn beslissing om te nemen. Jullie hebben allemaal de beelden gezien en zullen je eigen mening hebben gevormd.
Dit is de mijne: ik denk dat Magnussen hier erg gelukkig is geweest. Dat de crash gebeurde in de eerste ronde van de race, en dat zijn positie net ruimte van Perez rechtvaardigde, kan hem redden. Verwijder die twee omstandigheden en hij heeft waarschijnlijk problemen. Zelfs dan heb ik vragen. Vragen zoals: “Wat deed je daar?” en “Gezien je uitgebreide kennis van Monaco, waar dacht je dat die actie zou eindigen?” Maar dat zou een te simplistische lijn van onderzoek zijn.
Een andere blik op het incident
Mijn enige echte vraag is: in hoeverre werd dit ongeluk veroorzaakt omdat het Monaco is, de plek waar niemand kan inhalen? Elke coureur moet bij zichzelf hebben gedacht dat ronde één de enige realistische kans is om iemand in te halen – beter een poging wagen. Ocon dacht duidelijk hetzelfde, en dat liep ook niet goed af voor hem. Als F1-auto’s veel normale circuits zijn ontgroeid (zie ook: Imola), hebben ze Monaco in de vroege jaren 70 ontgroeid – als ze er ooit goed in pasten.
Die crash in de eerste ronde was tot op zekere hoogte gewoon een uiting van een verveelde mentaliteit die wijdverspreid is onder de coureurs. Hun frustratie met Monaco borrelt al jaren, maar ze zijn nu zo zelfverzekerd dat ze in voorbeschouwingen van races de zondagsrace effectief afschrijven. Ik kan geen andere sport bedenken waar de atleten het hoofdevenement zo nadrukkelijk afkraken.
Monaco’s uitdaging en teleurstellingen
Ja, inhalen is altijd moeilijker geweest – en blijft dat – op een stratencircuit. Maar wanneer je gladiatoren openlijk de potentiële show belachelijk maken, heb je een serieus probleem. Kun je je voorstellen dat Novak Djokovic wordt geïnterviewd voor Wimbledon, zich verveeld toont en de uitkomst voorspelt als: “Waarschijnlijk in straight sets, geen service breaks, geen rally’s langer dan drie slagen, het zal vrij saai zijn”? Dat is precies wat Hamilton en Alonso deden!
Uren nadat Leclerc de vreugdetranen uit zijn ogen had gewist en zijn overwinningsduik had genomen, vond de Indy 500 plaats met een absoluut wilde race, met een zinderend einde waarbij de leiding twee keer wisselde in evenveel ronden. Zeker, het is appels met peren vergelijken. Maar dit is sport. Het is bedoeld om vermakelijk te zijn. En Monaco… is dat niet.
Een diepe kijk op de prestaties van coureurs
Als je aanvoelt dat ik niet zozeer boos ben als wel teleurgesteld, heb je het goed. Monaco zoals het nu is, mag dan een slechte race zijn, maar het vertegenwoordigt nog steeds, op romantische en sportieve manieren, de ultieme rijuitdaging in de Formule 1. In zijn moderne incarnatie draait het weekend helemaal om de kwalificatie, en in dat opzicht leverde de laatste sessie. Ik denk dat alle F1-fans van dit jaarlijkse uur spektakel houden omdat het de beste kans biedt om de natuurlijke orde van de serie te verstoren. En ik denk dat het eerlijk is om te zeggen dat Monaco de verantwoordelijkheid voor prestaties meer bij de coureur legt dan bij de machine, meer dan enig ander circuit.
Het kijken naar de coureurs die vertrouwen opbouwen gedurende het weekend terwijl ze de limieten van het krappe circuit beginnen te vinden – en vervolgens te pushen – is het toonbeeld van autobeheersing. Tenzij, zo lijkt het, je het ongeluk had om in een Red Bull te zitten. Het downforce monster rijdt te laag om te gedijen op deze hobbelige, kerbelige plaats, en zag er lastig uit. Perez viel uit in Q1, de schuld gevend aan het verkeer en de bizarre reclamedrukstikkers die bleven loslaten en problemen veroorzaakten met de warmtebeheersing van het voertuig.
Ook een Q1-slachtoffer: Fernando Alonso, wat niet werd verwacht. Q2 was minder controversieel, maar Monaco liet ons een mooie mix van zwaargewichten en overpresteerders voor Q3 achter, met Tsunoda, Albon en Gasly die sneuvelden in de laatste sessie.
De teleurstelling van de kijkervaring
Een deel van mijn teleurstelling is dat het messcherpe rijden dat nodig is voor de kwalificatie van Monaco niet echt vertaalt op het televisiescherm. Ja, het occasionele slow-motion shot van een band die een barrière schampt, laat kijkers denken: “Goh, dat was dichtbij.” Maar weinig kijkers begrijpen de superieure vaardigheden die nodig zijn om een van deze gigantische 1.000 pk-monsters door de smalle straten van een overgefinancierd Frans-achtig prinsdom te sturen.
Terugkomend op zondag: de botsing in de eerste bocht tussen Perez en Magnussen was een duidelijke herinnering aan de energie die een moderne Formule 1-auto met zich meebrengt bij 240 km/u. Een paar bochten verder bevestigde Esteban Ocon dat hij een stiekeme Motorsport-lezer is door Gasly de perfecte gelegenheid te bieden om hem een idioot te noemen, zoals ik vroeg na Imola. We wachten nog steeds op de gevolgen van die situatie om te kristalliseren, maar zelfs de kalmste waarnemer zou nu de Alpine-coureursopstelling onstabiel noemen.
Zoals jullie allemaal weten, was de race een processie en een slechte reclame voor een sport die is gebouwd op opwinding. Ik kan accepteren dat dit een moeilijk circuit is om in te halen, maar het is moeilijk om dat excuus te verteren als we auto’s en coureurs hebben die bijna immuun zijn voor druk. Monaco 2024 was het sterkste argument voor drie pedalen en handmatige versnellingswisselingen sinds, nou ja, Monaco 2023. En ja, ik weet dat dat een belachelijk voorstel is – maar net als de meeste mensen heb ik geen ideeën meer over hoe de situatie in Monaco te verbeteren.
Verstappen en de toekomst van Monaco
Ik ben oprecht blij voor Leclerc en zijn vloekbrekende overwinning. Ik ben nog blijer dat Verstappen die geniale radiolijn leverde over het nodig hebben van een kussen omdat – zoals hij later ook herhaalde – het allemaal zo saai was. Hij wordt de soms grappige, vaak wijze stem van gezond verstand in de paddock. Toch moet zelfs hij buigen voor een opmerking van een man genaamd Mike Gatt, die een tweet had gepost op de BBC-liveblog kort na de korte pitstops: “De coureur met de snelste ronde is op een ronde gezet.”
