errari wint in Le Mans, maar struikelt in de Formule 1. En ineens staat Fred Vasseur volop ter discussie. Het contrast is pijnlijk. Terwijl Ferrari’s endurance-team triomfeert op het circuit van Le Mans, lijkt het F1-project van de roemruchte Italiaanse renstal muurvast te zitten.
Geen updates, geen duidelijke koers, en een seizoen dat al halverwege verloren lijkt. In dat vacuüm van prestaties duikt plots Jean Alesi op met ongezouten kritiek: niet Vasseur, maar incompetentie ín het team zou de échte oorzaak zijn van het falen. Maar klopt dat beeld wel?
Op zijn verjaardag én de dertigste verjaardag van zijn enige F1-zege in Montreal, kiest Alesi voor duidelijke woorden. Hij wijst niet naar de coureurs, integendeel zelfs.
Charles Leclerc krijgt een warme pluim: volgens Alesi is hij “de sterkste coureur op de grid”. Maar de Franse oud-coureur steekt vooral van wal tegen de interne chaos binnen Ferrari.
“De problemen liggen niet bij Vasseur, maar bij mensen binnen het team die de baas willen spelen zonder de juiste competenties.”
Volgens Alesi heeft Vasseur lang niet de macht die Jean Todt vroeger had, toen hij Ferrari na jaren van falen terug aan de top bracht. Dat gebrek aan autoriteit zou vandaag de grote zwakte zijn van Vasseur. Maar tegelijk lijkt hij wél de man die de kritiek moet slikken.
Vasseur: stuurloos of juist de stille macht?
Het opvallende is dat Fred Vasseur juist sinds zijn aantreden flink heeft ingegrepen. Hij haalde nieuwe ingenieurs binnen van concurrenten en reorganiseerde het team op verschillende niveaus. Maar de resultaten blijven uit.
In Montreal dit weekend worden opnieuw géén updates verwacht voor Leclerc of teamgenoot Lewis Hamilton. De ontwikkeling van de auto lijkt te stokken, alsof het seizoen al is opgegeven.
Daarbij komt de opvallende afwezigheid van Ferrari-topmannen als CEO Benedetto Vigna en voorzitter John Elkann in cruciale F1-meetings. Die taak neemt Vasseur op zich.
Het roept een lastige vraag op: is hij simpelweg de bliksemafleider, of heeft hij wél macht, maar faalt hij gewoon? Het antwoord is niet eenduidig, en misschien is dat precies het probleem.
Terwijl het F1-team blijft zoeken, rijdt Ferrari’s World Endurance Championship-project van overwinning naar overwinning. De 499P-auto won in 2023 al Le Mans dankzij een gunstige balance of performance, en in 2025 domineerde Ferrari ook in Qatar, Imola en Spa. Dat succes zet de F1-divisie onbedoeld in een lastig daglicht.
Want als Ferrari kan winnen in een ander kampioenschap met een andere structuur, waarom lukt dat dan niet in de Formule 1? De vergelijking is technisch gezien niet eerlijk — Formule 1 blijft technologisch het hoogst haalbare — maar het zet wel aan tot nadenken over leiderschap, aanpak en visie.
Ook hier duikt een intrigerende naam op: Antonello Coletta. Sinds Vasseur’s aantreden in F1 is zijn rol binnen Ferrari’s GT- en endurance-divisies zichtbaarder geworden. Is hij de stille tegenhanger van Vasseur, maar dan mét succes?
Illusies in plaats van updates
Wat het F1-project vooral tekent, is de vaagheid. Geen open communicatie, vage vooruitzichten en een fanbase die wacht op updates die telkens uitblijven. Het is alsof Ferrari de realiteit niet onder ogen wil zien. Zelfs de geplande introductie van een nieuwe vloer — pas vanaf de GP van Oostenrijk — voelt als mosterd na de maaltijd.
De harde realiteit: Ferrari bungelt achteraan in de strijd om de titel. En ondanks reorganisaties, beloften en talentvolle coureurs is er geen zicht op verbetering. Niet op korte termijn, en misschien zelfs niet op middellange termijn.
Vasseur blijft uiterlijk rustig, maar dat zegt weinig. Intern groeit de druk, en de vraag wie echt de touwtjes in handen heeft, blijft onbeantwoord. Misschien is dat wel de kern van het probleem.
Jean Alesi’s uitspraken zijn scherp, misschien zelfs onhandig. Maar ze snijden wel een essentieel punt aan. De crisis bij Ferrari F1 lijkt structureel. En of Vasseur nu het slachtoffer is of medeverantwoordelijke, zijn rol blijft discutabel zolang de resultaten uitblijven én de top van Ferrari geen duidelijkheid geeft.
Tot die tijd blijft hij, terecht of niet, het gezicht van de mislukking. Terwijl op Le Mans de champagne vloeit, tikt de klok genadeloos verder in Montreal.
