Online discussies, eindeloze draadjes, kenners die elkaar de maat nemen over details waar geen mens om vroeg. En dan, precies wanneer de F1-community zichzelf verliest in intellectueel haantjesgedrag, duikt Bernie Ecclestone op met een uitspraak die alles overstemt: “Max Verstappen is de beste coureur ooit.”
Die zin, uitgesproken met de typische stelligheid van de oud-F1-baas, raakte als een mokerslag. Want als zelfs Ecclestone — nooit vies van controverse — Verstappen boven legendes als Alain Prost, Michael Schumacher en Lewis Hamilton plaatst, dan schuift er iets in het collectieve bewustzijn van de sport.
Het was zondag 12 oktober 2025, iets na achten ’s avonds; Overal liepen discussies over elkaar heen. Fans, oudgedienden, “Twitter-experts” en journalisten trokken aan dezelfde draden, elk overtuigd van hun eigen gelijk.
De aanleiding: een ingewikkeld web van geruchten rond Zak Brown, CEO van McLaren, zijn vertrek bij Quadrant, de overname door Veloce en een rechtszaak met Alex Palou over 20,7 miljoen dollar. Een verhaal dat explodeerde op sociale media en de F1-gemeenschap opnieuw verdeelde.
De sfeer werd grimmig. Waar sommigen zich verdiepten in juridische details en vennootschapsstructuren, raakten anderen gefrustreerd door wat zij zagen als “intellectuele snobberij”.
De toon verhardde. “Stop met praten tegen F1-fans alsof ze niet naar school zijn geweest,” klonk het. De kloof tussen de zogenaamd ingewijden en de nieuwe generatie fans leek dieper dan ooit.
Maar achter al dat geruzie schuilde iets groters: de vraag wie de sport écht begrijpt — en wie slechts regels citeert om slimmer te lijken.
De oude garde versus de nieuwe fans
De komst van Drive to Survive had Formule 1 veranderd. Nieuwe fans, jonger en diverser, stroomden toe. Ze kenden niet elk artikel uit de sportcode, wisten niet uit hun hoofd wat Senna’s rondetijd was in Suzuka 1989 — maar ze leefden mee, voelden, genoten.
En dat stoorde sommige “veteranen”. Zij hielden vast aan hun kennis, hun cijfers, hun verleden. Maar volgens velen is die houding precies wat de sport klein houdt. “F1 doet aan zelf-sabotage,” klonk het.
“Ze nodigen je uit voor het weekend, laten je betalen voor VIP-kaarten, en zetten je daarna weer buiten de poort.” De vergelijking met Bathurst, de Australische enduranceklassieker, kwam voorbij.
Daar drinken coureurs na afloop een biertje met fans. In Formule 1? Onmogelijk. Te groot, te gepolijst, te afstandelijk. De tegenstelling kon niet groter zijn: de bescheiden menselijkheid van Bathurst tegenover de zelfverheerlijking van F1.
Terwijl de community nog nasmeulde van ruzies over Brown, Norris en Piastri, kwam ineens een oude stem uit het niets. Bernie Ecclestone, inmiddels op leeftijd, maar nog altijd scherp, liet zich uit over het talent van Max Verstappen. In een interview met de Daily Mail zei hij:
“Als ik een teambaas was, zou ik Piastri proberen te halen. Hij is het enige echte alternatief voor Verstappen. Maar Max is de beste coureur ooit. Ik dacht altijd dat Alain Prost de grootste was, maar ik ben van mening veranderd. De beste aller tijden heet Max Verstappen.”
Een zin die meteen insloeg als een bom. Ecclestone, die jarenlang bekendstond om zijn sympathie voor Britse coureurs, zette Verstappen ineens op een voetstuk boven alle anderen.
Zijn timing was opvallend. Want net die week had AWS nog herinnerd aan hun model uit 2020, waarin Verstappen slechts vierde stond qua snelheid over één ronde — achter Senna, Schumacher en Hamilton.
Dat was vóór zijn eerste titel. Nu, in 2025, had hij er meerdere en reed hij een seizoen dat velen “zijn beste ooit” noemen.
Verstappen in 2025: vechten met minder
Want dat is de kern van Ecclestones uitspraak. Verstappen wint dit jaar niet omdat hij de snelste auto heeft — integendeel. De Red Bull is grillig, lastig te besturen, technisch inferieur aan de McLaren MCL39 met zijn dubbele remducten. Toch blijft Verstappen winnen, of op zijn minst schitteren.
Suzuka. Imola. Silverstone. Saudi-Arabië. Steeds opnieuw liet hij zien dat hij het verschil zelf kan maken. “De man rijdt als een machine,” zei Rob Smedley, oud-ingenieur van Michael Schumacher.
“Hij wint races die hij niet zou moeten kunnen winnen. Dat is wat grote coureurs doen.” James Allen sloot zich daarbij aan:
“Red Bull begrijpt de auto eindelijk weer. Verstappen heeft zes poleposities, meer dan Norris of Piastri. En kijk naar Singapore: hij werd tweede in een auto die nergens stond. Dat is pure klasse.”
Ross Brawn had ooit over Schumacher gezegd: “Hij wint de races die hij hoort te winnen, én die hij niet hoort te winnen.”
Allen antwoordde: “We zien precies datzelfde bij Verstappen.”
Maar Ecclestones uitspraak kwam niet los te staan van de bredere chaos binnen de paddock. McLaren worstelt met interne spanningen. Zak Brown, nog maar net uit zijn functie bij Quadrant gestapt, wordt verweten te veel te leunen op de commerciële waarde van Lando Norris.
Oscar Piastri, “de Australische jongen” uit Ecclestones citaat, rijdt ondertussen ijzersterk. Hij won zeven races, Norris vijf, Verstappen vier. De titelstrijd is nog open — Verstappen ligt 63 punten achter, maar twee DNF’s van McLaren en het is weer spannend.
En dan is er nog George Russell. Zijn contract met Mercedes sleept zich voort. Bronnen beweren dat hij wil breken met Toto Wolff als manager, omdat dat een “conflict of interest” oplevert. Wolff is immers tegelijk teambaas, aandeelhouder en manager — een rare driehoek die Russells onderhandelingspositie ondermijnt.
Intussen fluistert het gerucht dat Oscar Piastri in beeld is bij Mercedes voor 2026, terwijl George mogelijk richting McLaren zou vertrekken. “Drie coureurs, twee stoelen,” werd er gezegd. Chaos in wording.
Verstappen, de constante factor
Terwijl de rest van het veld zich verliest in politiek, onderhandelingen en PR, blijft Verstappen rijden. Hij klaagt niet. Hij analyseert, past aan en presteert.
Zijn kracht ligt, volgens kenners, in het feit dat hij zelfs met een middelmatige auto weet te excelleren. “Hij hoeft geen wonderen,” zei Rob Smedley. “Hij ís het wonder.”
En dat is precies wat Ecclestone bedoelde. Niet de records, niet de titels, maar het vermogen om te domineren zonder voordeel. “Hij is de maatstaf geworden,” zei James Allen. “Zoals Schumacher dat ooit was. Zoals Senna dat ooit was.”
Zelfs sceptici als Damon Hill en Nico Rosberg, die Verstappen jarenlang verweten “dick dastardly-tactieken” te gebruiken, zijn bijgedraaid. Hill zei onlangs: “Ik corrigeer niets wat ik gezegd heb, maar Verstappen is ontegenzeggelijk de coureur van zijn generatie.”
En dan is er de toekomst. Verstappen hintte onlangs dat Red Bull Powertrains in 2026 “concurrerend” zal zijn. Dat is opmerkelijk, want technisch directeur Laurent Mekies had eerder gezegd dat het “onrealistisch” was om meteen te winnen. Toch lijkt de Nederlander vertrouwen te hebben.
De nieuwe regels — 50% verbrandingsmotor, 50% elektrisch — zullen de kaarten volledig herschikken. Als Red Bull zijn motor goed krijgt, kan Verstappen opnieuw de toon zetten. En dat weet ook Toto Wolff.
Volgens kenners zou Wolff “alles doen” om Verstappen naar Mercedes te halen. Een stap die zijn huidige coureur George Russell nerveus maakt. En dat voedt weer de geruchten over een mogelijke ruil: Russell naar McLaren, Piastri naar Mercedes, Verstappen als los element in 2027.
In die wirwar van belangen, contracten en ego’s blijft één ding overeind: Verstappen is het ijkpunt. En zo eindigde een week vol chaos, gespeculeer en F1-diplomatie met één zin die alles oversteeg.
“De beste aller tijden heeft een naam, en die naam is Max Verstappen.”
