Max Verstappen liet opnieuw zien waarom hij de maatstaf blijft in de Formule 1. Eén jaar na zijn legendarische zege vanaf P17 reed hij dit keer vanuit de pitstraat naar het podium in São Paulo.
Toch bleef na afloop één vraag hangen: had Verstappen de Braziliaanse Grand Prix ook daadwerkelijk kunnen winnen als alles perfect was verlopen?
Zijn tempo, strategie en zelfs zijn vroege lekke band geven verrassende antwoorden op die vraag — en maken duidelijk dat de overwinning binnen handbereik lag. Red Bull koos na een rampzalige kwalificatie voor een radicale aanpak.
Verstappen strandde al in Q1, iets wat hem in zijn hele carrière nog niet puur op snelheid was overkomen. Het team besloot daarop de set-up van de auto compleet te wijzigen en een nieuwe motor te monteren, wat betekende dat Verstappen verplicht vanuit de pitstraat moest starten.
Het doel was duidelijk: een auto creëren die in de race beter zou presteren, ook al kostte dat de startpositie. De nieuwe powerunit gaf hem bovendien een extra duwtje in de rug op het rechte stuk, cruciaal op een baan als Interlagos waar inhalen vaak lastig is door DRS-treinen.
De eerste fase van de race leek veelbelovend, tot een onverwachte lekke band roet in het eten gooide. Door puin op de baan moest Verstappen al na zes ronden naar binnen. Dat dwong hem tot een drie-stopstrategie in plaats van de geplande twee.
De lekke band: ramp of verborgen voordeel?
Opmerkelijk genoeg was die vroege stop niet per se een ramp. Verstappen was één van de weinige coureurs die de race op harde banden was gestart, een compound die later waardeloos bleek.
Fernando Alonso, die hetzelfde probeerde, verloor veel tijd. De vroege virtuele safety car gaf Red Bull de kans om goedkoop over te stappen naar mediums — en precies daar begon Verstappens opmars.
Vanaf plek 18 vloog hij door het veld. Binnen enkele ronden haalde hij achtereenvolgens Lance Stroll, Lewis Hamilton, Franco Colapinto, Nico Hülkenberg en Alexander Albon in. Zijn tempo was zo hoog dat hij rond ronde 28 zelfs sneller was dan raceleider Lando Norris, gemiddeld een halve seconde per ronde.
Toch benadrukte teambaas Laurent Mekies dat de lekke band Verstappen uiteindelijk meer kostte dan hij won. Door die vroege pitstop was hij vastgezet op drie stops, terwijl een goed uitgevoerde tweestopper wél de deur naar de overwinning had kunnen openen.
Na zijn tweede pitstop leek Verstappen in de ideale positie. Hij leidde zelfs even de race met een voorsprong van tien seconden op Norris. Maar zijn mediums sleten sneller dan verwacht.
De keuze om nog een derde keer binnen te komen voor zachte banden was dus logisch — al had het alternatief, een risico met twee stops, misschien tot iets historisch geleid. Liam Lawson bewees in dezelfde race dat een stint van 52 ronden op mediums haalbaar was.
In theorie had Verstappen dat dus ook gekund. Met 24 ronden te gaan had hij op dat moment 15,2 seconden voorsprong op Kimi Antonelli.
Als zijn tempo stabiel was gebleven, had hij de Mercedes-coureur kunnen afhouden en tweede kunnen worden — misschien zelfs de overwinning vasthouden, als Norris in de slotfase niet te snel was geweest.
De realiteit is echter dat Verstappens banden waarschijnlijk veel harder zouden zijn versleten. Door de vele inhaalacties moest hij constant door vuile lucht rijden en meer slippen, wat de banden oververhit maakte. Op het moment dat Norris tempo begon te maken, was zijn marge al te dun geworden.
Wat de data zegt over zijn ware tempo
De telemetrygegevens laten zien dat Verstappen’s racepace ronduit fenomenaal was. In de fases tussen zijn stops was hij gemiddeld even snel of sneller dan Norris, ondanks het extra gewicht van brandstof en de tijd die hij verloor in verkeer.
Tijdens zijn stint op verse mediums reed hij zelfs consistent binnen de top drie qua snelste rondetijden. Wanneer hij vrije baan had, zat zijn tempo op hetzelfde niveau als de raceleider. Dat onderstreept wat Andrea Stella later zei: zonder de problemen in de kwalificatie en de lekke band had Verstappen waarschijnlijk voor de overwinning gestreden.
Het maakt zijn derde plaats des te indrukwekkender. Slechts tien seconden achter Norris eindigen, na een start vanuit de pitstraat én drie pitstops, zegt alles over het pure tempo van de Red Bull.
Als we de strategieën en omstandigheden naast elkaar leggen, wordt één ding duidelijk: Verstappen had een kans op de zege, maar alleen onder ideale omstandigheden.
Zonder de lekke band had hij waarschijnlijk een tweestopper kunnen rijden — en met de snelheid die hij liet zien, was dat genoeg geweest om Norris onder druk te zetten.
Zijn eigen inschatting na de race was nuchter: de harde band zou mogelijk te traag zijn geweest, en het constante inhalen maakte de race zwaarder dan het leek. Maar zelfs dan kwam hij verbazingwekkend dichtbij.
Het is verleidelijk om te zeggen dat Verstappen “had kunnen winnen”, maar het zou een smalle marge zijn geweest. De data toont aan dat zijn tempo toereikend was, maar de omstandigheden maakten het onmogelijk om dat volledig te benutten.
Toch leverde hij opnieuw een race af die perfect laat zien waarom hij vier wereldtitels op zijn naam heeft staan: slim, agressief, en meedogenloos snel — zelfs als hij vanuit de pitstraat moet komen.
