Lando Norris eindigde als derde in de Grand Prix van Bahrein, maar klonk na afloop alsof hij als laatste was geëindigd.
De McLaren-coureur sprak over een gebrek aan vertrouwen, frustratie in de auto en een gevoel dat totaal niet klopte met het resultaat. Terwijl teamgenoot Oscar Piastri de overwinning pakte, leek Norris volledig uit balans.
“Ik ben verrast dat ik überhaupt iets presteer met hoe ik me in de auto voel. Ik voel niet comfortabel in de auto, ik ben niet blij en ik voel me gewoon niet goed. Dat ik zulke resultaten haal… ik ben eigenlijk best verbaasd, want er klopt iets niet.”
Hij gaf aan dat hij niet wist waar het aan lag. De snelheid was er volgens hem wel, maar hij kon die simpelweg niet omzetten in vertrouwen en flow. Het voelde alsof zijn prestaties losstonden van wat hij in de auto ervaarde.
“Het ligt niet aan een gebrek aan snelheid of tempo, aldus Norris. Ik ben ervan overtuigd dat ik dat in huis heb, maar op de een of andere manier komt het er niet uit. Ik kan gewoon niet rijden zoals ik wil. De snelheid stroomt niet vanzelf en het voelt ingewikkeld.”
Fysiek in de auto, mentaal ergens anders
De woorden die Norris koos, lieten weinig aan de verbeelding over. Hij voelde zich een vreemde in zijn eigen cockpit. Vooral zijn quote na de kwalificatie sloeg in als een bom.
“Ik voelde me dit weekend alsof ik nog nooit een Formule 1-auto had bestuurd. Ik was het hele weekend al langzaam, eerlijk gezegd. Het verrast me niet eens. Ik zat er gewoon naast. Ik weet niet waarom en ik moet echt op zoek naar antwoorden.”
Voor een coureur die het kampioenschap leidt met 77 punten klinkt het tegenstrijdig, maar dat maakt zijn frustratie juist groter. Het verschil tussen resultaat en gevoel is bij Norris momenteel extreem.
Zijn mentale staat lijkt hem parten te spelen. Hoewel hij zich uitdrukkelijk niet afvraagt of hij wel snel genoeg is, lijdt zijn vertrouwen wel onder het ontbreken van controle. Dat hij desondanks als derde over de finish kwam, noemt hij zelf ‘verwarrend’.
Norris benoemde ook concreet zijn eigen fouten tijdens de race. Hij kreeg een tijdstraf van vijf seconden omdat hij buiten zijn vak startte. Daarnaast moest hij een positie teruggeven aan Lewis Hamilton nadat hij een inhaalactie buiten de baan afrondde.
Die fouten zaten hem zichtbaar dwars.
“Dat zijn fouten die ik helemaal niet had mogen maken,” zei Norris. Ik heb daar de prijs voor betaald.”
De raceweek in Bahrein voelde voor hem als een aaneenschakeling van frustraties. Van een teleurstellende kwalificatie tot een race vol zelfkritiek, niets leek te kloppen. Toch bleef hij strijdbaar en gaf hij aan verder te willen zoeken met het team in Woking.
“Ik moet dit begrijpen, want ik weet dat ik een goed resultaat kan neerzetten. En juist daarom verrassen deze prestaties me, omdat ik me zo slecht voel in de auto,”
aldus Norris.
Een onverwachte strijd voor de WK-leider
Dat Norris na vier races bovenaan staat in het klassement met 77 punten, is ironisch. Want terwijl Piastri zijn potentieel omzet in een overwinning, worstelt Norris met elk aspect van zijn werk.
Hij zegt alle tools in handen te hebben, maar mist het gevoel dat het hem lukt om alles goed samen te brengen. De situatie zorgt intern voor extra druk.
De prestaties spreken voor zich, maar de realiteit in de cockpit vertelt een ander verhaal. Een coureur die het gevoel heeft dat hij de controle kwijt is, maar toch scoort, creëert een spanningsveld tussen data en gevoel.
De grote vraag is dus niet wat er technisch misgaat, maar waarom een coureur die weet dat hij snel is, zichzelf niet kan vertrouwen.
Zijn communicatie richting het team is open, maar oplossingen blijven uit. En zolang dat zo blijft, zal het contrast tussen zijn gevoel en zijn resultaten pijnlijk zichtbaar blijven.
Wat deze situatie uniek maakt, is het gebrek aan technische klachten. Norris spreekt niet over overstuur, onderstuur, bandendegradatie of een lastige afstelling. Alles draait om gevoel. Of beter gezegd: het ontbreken ervan.
Het lijkt op een mentale blokkade die hem belemmert om zijn volledige potentieel aan te boren. Dat maakt het lastiger op te lossen, want er is geen concrete oorzaak aan te wijzen.
Waar andere coureurs zich beroepen op balansproblemen of verkeerde strategieën, spreekt Norris in vage, maar eerlijke termen: het klopt niet.
Hij zit fysiek in een auto die presteert, maar mentaal in een situatie waarin hij het overzicht kwijt is. Die discrepantie maakt zijn prestaties zowel indrukwekkend als zorgwekkend.
Als hij deze blokkade weet te doorbreken, kunnen de resultaten nóg consistenter worden. Maar zolang dat niet gebeurt, zal zijn succes voelen als toeval – ook voor hemzelf.
