Lewis Hamilton maakt eerder een opvallende beslissing om Mercedes te verlaten. Nu doet George Russell een boekje open. Zijn opmerkingen geven voor het eerst een inkijk in wat er achter gesloten deuren écht speelde.
De buitenwereld zocht verklaringen in prestaties, Ferrari-dollars of het verloren vertrouwen na Abu Dhabi 2021. Maar als je Russell mag geloven, zat het dieper. De spanning binnen het team liep hoog op.
En het lijkt erop dat de dagelijkse dynamiek tussen de coureurs een breekpunt werd. George Russell liet zich recent op luchtige toon uit over de samenwerking met Hamilton. In een interview zei hij:
“Ik moest 36 maanden dealen met Lewis die alles wilde aansturen vanuit de pitbox. Dat is de échte reden dat ik ben gebleven en hij niet,”
Het was bedoeld als grap, maar wie tussen de regels leest, ziet iets anders. Russell hint op frustraties, op een machtsverhouding waarin Hamilton als zevvoudig wereldkampioen de sfeer bepaalde.
Een team draait niet alleen om rondetijden, maar ook om invloed, structuur en samenwerking — en juist daar wrong iets.
Respect en ruimtegebrek
Toch gaf Russell elders aan wél waardering te hebben voor Hamilton. Hij noemde het “fijn” dat hij nu een kampioen in zijn contactenlijst heeft, iemand van wie hij advies kan vragen.
Het lijkt dus geen haat, eerder vermoeidheid. Hamilton, bekend om zijn sterke persoonlijkheid en nauwgezette aanpak, eiste veel — misschien te veel.
“Lewis is iemand met wie ik in vertrouwelijke sfeer goed overweg kan. Maar in de spotlights beschermt hij zich enorm.”
Zo’n werkrelatie kan voor spanning zorgen. Zeker als de jongere coureur zich wil ontwikkelen en de ander het tempo en de toon blijft bepalen.
Hamilton had redenen genoeg om Mercedes te verlaten. De vormdip van de auto’s, het telkens nét niet raken van upgrades, en een team dat zichtbaar worstelt met verandering
Maar het was ook een persoonlijke keuze. De ruimte om opnieuw te beginnen, weg uit een structuur die hem misschien eerder afremde dan motiveerde.
Ook anderen in de paddock, zoals Nico Rosberg, wezen op Hamiltons karakter: als hij zich terugtrekt, komt daarna vaak de comeback. Een vertrek bij Mercedes zou dan geen einde zijn, maar een herstart.
Ferrari als frisse start
Hamiltons overstap naar Ferrari is geen toevallig avontuur. Bij Ferrari wacht hem geen team waar hij het verleden moet dragen, maar een nieuwe context, met nieuwe verwachtingen.
Daar kan hij opnieuw de leider zijn — zonder het constante vergelijk met zijn eigen geschiedenis. Bovendien zijn er bij Ferrari mensen zoals Leclerc die Hamilton openlijk bewonderen. Er is ruimte voor Hamiltons invloed, maar ook de kans om een andere rol te spelen: mentor, strateeg, misschien zelfs inspirator.
Met Hamilton weg ontstaat er lucht bij Mercedes. Russell kan het team nu naar zijn hand zetten, zonder voortdurend in de schaduw te rijden. Zijn toon is lichter, zijn aanwezigheid meer ontspannen. Hij groeit in zijn rol. En dat merkt iedereen.
Hamiltons vertrek lijkt dus niet alleen een strategische zet naar Ferrari, maar ook een bevrijding — voor beide kanten. En dat maakt het des te begrijpelijker waarom dit moment nu kwam, en niet eerder. Misschien was het gewoon tijd.
