Lewis Hamilton uitte tijdens de Grand Prix van Miami openlijk zijn frustratie richting zijn team. Toen hij op versere mediumbanden sneller was dan teamgenoot Charles Leclerc, maar geen toestemming kreeg om hem te passeren, liep de spanning op.
Terwijl seconden verloren gingen, bleef het stil vanaf de pitmuur. De radioreactie van Hamilton liet niets aan duidelijkheid te wensen over:
“Ga maar een kop thee drinken terwijl je toch bezig bent. In China ga ik aan de kant als jij op andere banden zit.”
Die sarcastische sneer was meer dan een uiting van irritatie. Het was een publieke aanklacht tegen een team dat aarzelde op een cruciaal moment. Pas later kwam het signaal om Leclerc te laten passeren.
Tegen die tijd waren Hamiltons banden al oververhit en was het gat naar Kimi Antonelli, die op een Mercedes voor hen reed, niet meer te overbruggen.
De chaos was daarmee niet voorbij. Ferrari gaf later opdracht tot een positiewissel terug. Leclerc kreeg zijn plek terug, opnieuw midden in de race, opnieuw ten koste van het ritme. Hamiltons volgende opmerking was al even scherp:
“Willen jullie dat ik Sainz ook laat passeren?”
Strategie in Miami: dubbel falen van Ferrari
De race kende geen grote incidenten of safety cars, maar wat zich bij Ferrari afspeelde was een eigen verhaal. Hamilton startte als twaalfde, reed een solide stint op harde banden en schakelde halverwege over naar mediums.
In die fase kwam hij direct achter Leclerc terecht, die op oudere banden reed. Het tempo-verschil was zichtbaar, maar Ferrari reageerde niet.
De trage besluitvorming zorgde ervoor dat Hamilton zijn banden overbelastte terwijl hij vastzat achter zijn teamgenoot. Pas toen de prestatie al afnam, kwam het seintje om de positie te wisselen.
Een besluit dat niet alleen te laat kwam, maar later ook weer werd teruggedraaid. Ferrari beval de coureurs van plek te wisselen toen Leclerc meldde dat hij mogelijk Antonelli nog kon aanvallen.
“Hoe snel denk je te kunnen rijden in vrije lucht?”
Het antwoord van Leclerc was veelzeggend:
“Geen idee, maar laten we het proberen.”
De wissel werd doorgevoerd, maar leverde geen positiewinst op. Hamilton eindigde achter Leclerc, en vlak voor een aandringende Carlos Sainz.
De Spanjaard – ironisch genoeg de man die plaats moest maken voor Hamilton bij Ferrari – kwam op de finishlijn bijna langszij.
Het centrale probleem in Miami was niet alleen het tempo. Het was besluitvorming. Ferrari durfde geen duidelijke keuze te maken toen het erom ging. Wie heeft op dat moment het recht om te leiden?
In plaats van daarop te handelen, volgde radiostilte. En toen de keuzes uiteindelijk kwamen, waren ze te laat of verwarrend.
De strategie in Miami weerspiegelde een bredere onzekerheid binnen het team. Leclerc kreeg de opdracht om Hamilton te laten passeren, maar kreeg ook te horen in zijn DRS-bereik te blijven.
Hamilton kreeg later de instructie om zijn plek terug te geven. Het gevolg was frustratie aan beide kanten en een verlies aan tempo dat op dit niveau niet geaccepteerd wordt.
Teamchef Fred Vasseur probeerde na afloop te sussen:
“Lewis zat achter Charles op zachtere banden, dus we lieten hem voorbij. Daarna wisselden we terug.”
Maar de uitleg klonk meer als rechtvaardiging achteraf dan als strategie vooraf. De timing van deze keuzes maakte duidelijk dat Ferrari liever beide coureurs te vriend houdt dan risico neemt op het moment zelf.
Reactie van de coureurs: sarcasme en stilte
Hamilton koos ervoor om zijn frustratie direct te uiten. Zijn opmerkingen tijdens de race gingen viraal en ook na afloop toonde hij geen berouw:
“Sommigen vonden de opmerkingen niet leuk, maar je moet begrijpen dat het frustrerend is.”
Hij gaf toe dat hij zich halverwege de race optimistisch voelde. De auto presteerde goed op de mediums, en hij dacht dat P6 haalbaar was. Maar het momentum ging verloren. De stilte van het team op een beslissend moment kostte hem de kans.
Leclerc bleef rustiger. Na de race gaf hij toe dat de situatie niet ideaal was:
“Het is duidelijk dat dit niet de manier is waarop we een race willen managen.”
Daar bleef het bij. Geen uithaal naar zijn teamgenoot, geen extra commentaar. Maar de toon was gezet. De situatie binnen Ferrari voelt gespannen.
De Ferrari’s eindigden ver achter winnaar Oscar Piastri. Zelfs met perfecte calls hadden ze de race niet kunnen winnen. Maar het verschil met McLaren – bijna een minuut – is schrijnend. Hamilton gaf dat ook ruiterlijk toe:
“We missen performance in de auto. We weten waar het fout gaat.”
Leclerc bevestigde die analyse:
“Het is niet goed. We moeten beter doen. We zitten in een moeilijke situatie.”
De interne dynamiek bij Ferrari lijkt daarmee meer een symptoom dan de oorzaak. De echte pijn zit in de afstand tot de topteams.
En zolang dat niet verandert, zullen situaties zoals in Miami zich blijven voordoen – met strategische fouten, teamorders en frustratie als gevolg.
