De Grand Prix van Las Vegas markeerde een nieuwe escalatie in de interne dynamiek tussen Charles Leclerc en Carlos Sainz. Ferrari, dat sinds 2008 geen kampioenschap meer heeft gewonnen, was vastbesloten om McLaren te verslaan in het constructeurskampioenschap.
Echter, een combinatie van slechte bandenstrategie en miscommunicatie op de pitmuur leidde tot spanningen binnen het team. Deze problemen werden verder versterkt door Leclercs frustratie na meerdere incidenten die zijn racecompromitteerden.
Tijdens de openingsfase van de race verloor Sainz bij de start tractie, waardoor hij moest verdedigen tegen Pierre Gasly. Dit gaf Leclerc de ruimte om van P4 naar P2 te klimmen.
“Ik ben het zat om altijd zo respectvol te zijn,” zei Charles Leclerc gefrustreerd over de radio na een reeks tactische blunders van Ferrari.
Terwijl Leclerc probeerde George Russell aan te vallen, koos Sainz ervoor om een consistent tempo aan te houden om zijn banden te sparen. Dit verschil in aanpak legde de basis voor de latere controverse binnen het team.
De impact van bandenmanagement op de race
Ferrari’s aanpak van bandenmanagement was een van de grootste oorzaken van het verschil in prestaties tussen Leclerc en Sainz. Tijdens de eerste stint probeerde Leclerc druk te zetten op Russell, wat resulteerde in ernstige slijtage van zijn banden.
Hierdoor verloor hij meerdere posities aan zowel Sainz als Max Verstappen. Sainz, die een meer behoudende aanpak had gekozen, wist zijn banden beter te beheren en profiteerde hiervan in de openingsfase.
In een analyse van de eerste stint kwamen de volgende factoren naar voren:
- Bandenkeuze en slijtage: Beide coureurs hadden last van graining, maar Leclerc’s agressieve strategie verergerde de slijtage.
- Pitstop-timing: Leclerc stopte als eerste, op de voet gevolgd door Sainz, maar door verkeersproblemen na de pitstop verloren beide coureurs cruciale tijd.
- Vergelijking met concurrenten: Mercedes en Red Bull beheerden hun banden beter, wat hen in staat stelde strategisch voordeel te behalen.
| Coureur | Ronde van eerste stop | Tijdverlies in verkeer | Bandenstrategie |
|---|---|---|---|
| Leclerc | 9 | 3 seconden | Overgang van medium naar hard |
| Sainz | 10 | 3,4 seconden | Overgang van medium naar hard |
| Verstappen | 12 | Geen tijdverlies | Overgang van medium naar hard |
Fouten op de pitmuur
De tactische fouten van Ferrari bereikten hun hoogtepunt tijdens de tweede stint. Terwijl Sainz op weg was naar een geplande pitstop op ronde 27, kreeg hij op het laatste moment te horen dat hij niet mocht stoppen. Dit leidde tot een verlies van drie seconden en gaf Hamilton de mogelijkheid om een succesvolle undercut uit te voeren.
Later werd Sainz opnieuw benadeeld toen de pitmuur een verkeerde boodschap doorgaf aan Leclerc, wat voor verdere verwarring zorgde.
“We waren niet klaar,” gaf Riccardo Adami, de race-ingenieur van Sainz, toe over de radio, verwijzend naar de geannuleerde pitstop.
De gevolgen hiervan waren aanzienlijk:
- Hamilton profiteerde optimaal van de fouten van Ferrari, waardoor hij met een marge van 3,4 seconden voor Sainz de pits verliet.
- Miscommunicatie tussen de coureurs: Leclerc kreeg tegenstrijdige berichten van zijn race-ingenieur, wat resulteerde in frustratie en een gevoel van oneerlijkheid.
In de slotfase van de race herstelde Sainz zich door Verstappen te passeren en de derde plaats te veroveren. Leclerc volgde later met een inhaalactie op Verstappen, maar het verschil in tempo tussen beide coureurs bleef zichtbaar.
Sainz, die vanaf de start een strategische benadering hanteerde, slaagde erin om zijn banden beter te managen en voorkwam verdere degradatie. Leclerc daarentegen had moeite om zijn tempo vast te houden door eerdere slijtage.
| Coureur | Ronde van tweede stop | Eindpositie | Gemiddelde stinttijd |
|---|---|---|---|
| Sainz | 28 | P3 | 1:39.3 |
| Leclerc | 29 | P4 | 1:39.7 |
| Hamilton | 27 | P2 | 1:38.9 |
Wie is verantwoordelijk?
De interne strijd tussen Leclerc en Sainz kan grotendeels worden toegeschreven aan Ferrari’s strategische fouten. De pitmuur faalde niet alleen in het optimaliseren van de pitstopstrategie, maar gaf ook tegenstrijdige instructies aan de coureurs.
Hierdoor ontstond een onnodige rivaliteit die de prestaties van beide coureurs negatief beïnvloedde. Bovendien maakte Ferrari het Mercedes te gemakkelijk om de tweede plaats veilig te stellen.
De data toont aan dat Sainz consistent de betere racepace had en tactisch correct handelde binnen de gegeven beperkingen. De echte schuld ligt bij de strategische beslissingen van het team, die onvoldoende waren afgestemd op de raceomstandigheden en de capaciteiten van hun coureurs.
De race in Las Vegas benadrukte de structurele tekortkomingen bij Ferrari en de noodzaak voor verbeteringen in hun strategisch management. Met nog twee races te gaan in het seizoen, blijven de lessen van deze race een belangrijk aandachtspunt voor het team.
