Het is weer zo’n seizoen waarin Ferrari’s rode kleur meer pijn dan trots oproept. Terwijl de auto ondermaats presteert, blijft Charles Leclerc het onmogelijke doen.
Zijn snelheid, precisie en aanpassingsvermogen tillen hem boven het materiaal uit — maar dat maakt het contrast met de tekortkomingen van zijn team alleen maar pijnlijker. Leclerc hoort tussen de besten van het veld.
Zijn prestaties dit jaar zijn op niveau met die van Max Verstappen en George Russell, maar zonder de lof die zij ontvangen. De reden is eenvoudig: zijn team levert hem een auto die niet meekan.
En toch, zelfs met een gebrekkige SF25, blijft hij podiums pakken en races redden die eigenlijk verloren zouden moeten zijn. De SF25 heeft Ferrari meer frustratie dan voldoening gebracht.
De auto kampt met chronische onderstuurproblemen, is onvoorspelbaar in bochten en moeilijk te temmen. Toch blijft Leclerc er ritme in vinden. Zijn vermogen om zich aan te passen aan elk type probleem is uitzonderlijk.
Hij heeft auto’s getemd met zowel onderstuur als overstuur, modellen die instabiel waren bij lage snelheden en onhandelbaar bij hoge. Leclerc analyseert, voelt en compenseert. Wanneer anderen klagen, vindt hij oplossingen.
Dat maakt hem volgens velen de meest veelzijdige coureur op de grid — en tegelijk een van de meest ondergewaardeerden.
Zelfs als hij fouten maakt, herstelt hij snel. Twee of drie races per jaar kent hij een crash of een zwak weekend, maar zijn constante terugkeer naar de top verraadt zijn mentale kracht.
Leren rijden tegen zijn eigen voorkeur in
De basis van Leclercs frustratie ligt in de afgelopen seizoenen. In 2023 moest hij zich aanpassen aan een extreem onderstuurde SF23, een auto die beter paste bij teamgenoot Carlos Sainz.
Ferrari koos destijds bewust voor een afstelling die Sainz’ stijl bevoordeelde. Aanvankelijk had Sainz het voordeel, vooral in kwalificatie. Maar vanaf Zandvoort keerde het tij. Leclerc paste zijn stijl aan, accepteerde het onderstuur en begon het seizoen sterk te eindigen.
Zonder upgrades versloeg hij zijn teamgenoot in de slotfase en sloot het jaar af met constante topresultaten. In 2024 kreeg Ferrari een beter gebalanceerde auto.
Beide coureurs konden ermee uit de voeten, maar toen upgrades het evenwicht verstoorden, paste Leclerc zich opnieuw aan. Sainz begon beter, maar Leclerc eindigde sterker. Zelfs met een wispelturige auto bleef hij het tempo bepalen.
Het huidige seizoen laat zien waarom velen spreken van verspild talent. De SF25 is een stap terug. Soms lijkt hij snel, dan weer hopeloos traag. In Australië leek het even goed te gaan, tot de strategie mislukte.
In China volgde een dubbele diskwalificatie, ondanks dat Leclerc het grootste deel van de race aan de leiding reed met een beschadigde voorvleugel. De auto is grillig, overgevoelig en nauwelijks af te stellen.
Ferrari’s coureurs klaagden al na de wintertests in Bahrein over de slechte handling. De wagen heeft moeite met lage snelheden, verliest tijd in korte bochten en raakt snel de plank door te lage rijhoogte.
Leclerc probeerde dat te compenseren met extreme setups die meer grip vooraan boden. Dat maakte de auto instabieler, maar gaf hem tenminste vertrouwen in de bochten. Dat hij daar nog podiums mee behaalt, is ronduit indrukwekkend.
Hoe Leclerc Ferrari redt van totale afgang
In Austin en Mexico pakte Leclerc tweede en derde plaatsen, vooral dankzij zijn vermogen om technische problemen te maskeren. Zijn meest indrukwekkende prestatie kwam echter in Hongarije. Daar haalde hij pole position op een circuit dat volgens hem “niet bij zijn stijl past”.
Ferrari verpestte de race met verkeerde bandentemperaturen en een onhandige strategie, maar Leclercs kwalificatieronde liet zien hoe hij zich voortdurend aanpast. In het weekend verklaarde hij dat het team “kleine veranderingen” had aangebracht aan de auto, waardoor hij beter bij zijn rijstijl paste.
“We hebben iets nieuws geprobeerd vandaag dat mijn rijstijl echt hielp. Ik voelde meteen een verbetering in de balans.”
De oplossing zat in de afstelling van de brake migration, het elektronische systeem dat de balans tussen voor- en achterremmen aanpast tijdens het remmen. Die kleine verandering gaf hem het vertrouwen terug om de auto op de limiet te rijden.
Vanaf dat moment keerde zijn typische oversturende, agressieve stijl terug — en daarmee ook zijn resultaten. Toch blijft het een bitter verhaal.
Elk seizoen toont Leclerc opnieuw waarom hij tot de elite behoort, maar Ferrari blijft hem een auto geven die dat talent beperkt. Waar Verstappen races domineert en Russell stabiel scoort, moet Leclerc vechten tegen zijn eigen gereedschap.
Hij heeft bewezen dat hij zowel aanvallend als verdedigend sterker is geworden. In duels met topcoureurs toont hij lef, maar ook intelligentie. De statistieken tonen niet de hele waarheid, want de auto waarin hij rijdt, doet hem tekort.
Leclerc heeft het SF23 getemd, het SF24 verbeterd en het SF25 draaglijk gemaakt. Maar zolang Ferrari geen winnende auto bouwt, blijft zijn talent onbenut.
“Het is zonde dat hij niet elke week om overwinningen kan vechten. Geef hem een competitieve auto, en hij wint een kampioenschap.”
Ferrari’s toekomst ligt deels in handen van Leclerc, maar zolang zijn talent moet compenseren voor een slechte auto, blijft de conclusie pijnlijk duidelijk: de snelste kwalificatiecoureur van zijn generatie rijdt voor een team dat zijn potentieel verspilt.
