Lewis Hamilton beleeft zijn zwaarste weekend sinds zijn overstap naar Ferrari. Tijdens de vrije trainingen in Jeddah klonk er herhaaldelijk frustratie over de boordradio.
Niet over strategie of verkeer, maar over een fundamenteler probleem: vertrouwen in de auto. De SF-25 biedt hem geen basis waarop hij kan bouwen, laat staan kan presteren. Tijdens de derde vrije training vroeg Hamilton:
“Hoe ver lig ik achter in de sectoren?”
Het antwoord kwam droog: 0,7 seconden in sector 1, 0,4 in sector 2. Hij had nog niet eens een volledige ronde gereden. Hamiltons reactie bestond uit één woord:
“Jezus.”
Korte woorden, maar die zeggen alles. De spanning loopt op, niet alleen door de prestaties op papier, maar vooral door het gevoel achter het stuur. Hamilton komt niet toe aan racen, omdat hij eerst moet vechten met de auto zelf.
Gripverlies, onderstuur en een gebrek aan vertrouwen
Wat dit weekend extra schrijnend maakt, is dat Ferrari vooraf had gehoopt dat het gladde asfalt en de lage bandenslijtage in Jeddah hun zwakke punten zou maskeren. In plaats daarvan bleek het tegenovergestelde.
In FP1 eindigde Hamilton als achtste, in FP2 zakte hij terug naar P13. Tijdens FP3 kwam een tweede quote die alles samenvat:
“Ik heb gewoon geen grip, maat. Ik weet het niet.”
De manier waarop hij dit uitspreekt – live over de radio – laat zien dat het diep zit. Dit is niet de gebruikelijke analytische Hamilton.
Dit is een coureur die het gevoel mist dat essentieel is voor topprestaties. Zelfs Charles Leclerc, die het seizoen beter gestart is, gaf toe:
“Dit is het limiet van de auto. Ik kan niet sneller door de bochten. De auto glijdt op alle vier de banden.”
Als beide coureurs dezelfde klachten hebben, wijst dat op een structureel probleem. Het is geen kwestie van stijl of aanpassing. De auto presteert ondermaats.
De problemen hielden aan op zaterdag. Tijdens de kwalificatie slaagde Hamilton er opnieuw niet in om het maximale uit de SF-25 te halen. Hij kwam niet verder dan Q2.
De achterbanden weigerden mee te werken, de balans was zoek en vertrouwen ontbrak volledig. Volgens Martin Brundle is het bijna pijnlijk om naar te kijken:
“Er waren weekenden in zijn prime waarin Lewis over een hele raceafstand geen zeven tienden verloor, laat staan in één sector.”
De druk op Hamilton neemt toe. Niet alleen omdat de resultaten achterblijven, maar omdat zijn teamgenoot wél Q3 haalt. Binnen een team als Ferrari is dat verschil zichtbaar en voelbaar – ook buiten de pitmuur.
De overstap van Mercedes naar Ferrari blijkt zwaarder dan gedacht
Hamilton is bezig met het grootste aanpassingsproces in zijn F1-loopbaan. Hij verliet een team waar alles rond hem gebouwd was, om bij Ferrari te starten met een nieuw hoofdstuk. Maar die nieuwe realiteit blijkt een stuk weerbarstiger.
De auto voelt anders aan. De besturing reageert anders. De motorprestaties en het remsysteem vragen een andere aanpak. En tot nu toe lijkt niets aan te sluiten bij Hamiltons natuurlijke rijstijl.
Wat opvalt: hij blijft op zondag wél vaak goed presteren. Zijn racecraft is intact, zijn ervaring onmiskenbaar. Maar als je elke race van te ver moet komen, is er simpelweg een grens aan wat je kunt inhalen.
De uitgelekte boordradio’s maken één ding duidelijk: het probleem is niet alleen technisch. Het gaat ook om vertrouwen, communicatie en samenwerking.
Wanneer je leidende coureur live in de ether uitspreekt dat hij niet begrijpt wat er gebeurt, raakt dat aan de kern van het project.
“Deze auto biedt geen platform om op te bouwen. Elke setupwijziging voelt als een gok.”
Ferrari lijkt van buitenaf te zoeken naar grip, maar intern is het vertrouwen broos. Als zelfs een coureur als Hamilton geen richting voelt, hoe moet het dan verder?
De SF-25 is niet alleen te onvoorspelbaar in balans. De afstemming tussen coureur en machine is zoek.
