De nieuwe regels in de Formula 1 voor 2026 worden gepresenteerd als de redding van het spektakel – maar volgens insiders liggen er al lekken in het plan waar het volledig kan mislukken.
Ondanks het enthousiasme over de aangekondigde technische en strategische vernieuwingen, sluit de praktijk nauwelijks aan bij de beloften.
De kernvraag luidt: waarom dreigen de nieuwe regels te falen, terwijl ze juist moeten zorgen voor meer positiegevechten, vaart en sportiviteit? Hieronder komt stap voor stap aan bod wat er speelt – en waar de valkuilen schuilen.
In 2026 bundelt Aston Martin de krachten met Honda voor een compleet nieuwe powerunit-strategie: Honda richt zich exclusief op Aston Martin, geen ondersteuning meer van meerdere teams.
Daardoor ontstaat volgens technische directeur Enrico Cardile een ongekende ontwikkelingsvrijheid. Bij andere constructeurs zoals Mercedes AMG Petronas Formula One Team of Scuderia Ferrari geldt dat de krachtbronleverancier meerdere teams moet bedienen met verschillende filosofieën.
Honda daarentegen concentreert zich op één team met één prioriteit. Cardile gaf aan dat kleinere aantallen powerunits het mogelijk maken om “agressiever te ontwikkelen, meer te experimenteren, meer risico te nemen”.
Deze strategie creëert volgens insiders een unieke voorsprong. Tegelijkertijd komt dit in een seizoen waarin de technische regels een grote reset meemaken: nieuwe aerodynamica en nieuwe powerunitvoorschriften geven een open kans voor teams om een sprong voorwaarts te maken.
En toch: een revolutionaire combinatie van team, leverancier en bestuurder betekent nóg meer druk, en geen garantie voor direct succes.
Gedwongen twee pitstops
Een van de belangrijkste voorgestelde regelwijzigingen voor 2026 is de mogelijke invoering van verplichte twee pitstops per race, of alternatief: verplicht gebruik van alle drie bandencompounds in een raceweekend.
Daarmee wil de sportleiding meer strategie en actie afdwingen. Op dit moment geldt in droge races dat coureurs twee verschillende bandencompounds moeten gebruiken – wat meestal leidt tot één pitstop.
Inmiddels zijn in sommige races strategieën gevonden waarmee zelfs één stop genoeg is. Dat willen de regisseurs veranderen.
De reden: teams rijden nu vaker op spa modus, banden worden beheerd, actie valt weg. Door twee stops te verplichten hopen ze dat coureurs meer aanvallen, minder sparen en dat races spannender worden.
Tijdens de Monaco Grand Prix van dit jaar werd dit concept al getest, maar de uitkomsten waren gemengd. Het gedwongen karakter leidde in dat geval tot kunstmatige scenario’s waarin teams autocontroleerden en wachten in plaats van racen.
De sport staat daardoor voor een dilemma: moet je strategie afdwingen om spektakel te creëren, of verliest de sport dan juist haar natuurlijke competitie?
De goedkeuring van de nieuwe regel ingang vereiste via de Formula One Commission minimaal 25 stemmen onder normale omstandigheden – en zelfs 28 als het voorstel na 30 april van het voorgaande jaar wordt ingediend.
De commissie bestaat uit tien teams met elk één stem, de FIA met tien stemmen, en de sportleiding met tien stemmen.
Die politiek maakt elke hervorming kwetsbaar voor vertraging of afwijzing. Zoals insiders aangeven: wanneer hetzelfde voorstel direct na Monaco ter stemming was gebracht, zou het mogelijk verworpen zijn geweest.
Het blijkt dat teams, de FIA en de sportleiding vaak andere agenda’s hebben. De sportleiding wil spektakel, de FIA bewaakt sportieve integriteit, en teams willen zekerheid over kosten en competitieve effecten.
Door de afloop van het huidige Concorde-akkoord en onduidelijkheid over de toekomstige governance, dreigt de besluitvorming verder te vertragen. Dat maakt de invoering van rigoureuze regels voor 2026 extra lastig.
Kunstmatige beperkingen versus echte strijd
Een fundamentele discussie in de Formule 1 luidt: moet racen worden geforceerd of moet het ontstaan uit echte competitie? Sommige puristen menen dat als strategie en spaarmodus overheersen, de sport juist zijn kern verliest.
Verplichte stops of gegarandeerde wheel-to-wheel-actie klinken goed, maar kunnen leiden tot kunstmatige constructies: teams manipuleren loops, kiezen kunstmatig het moment voor pitstops, spelen op reglementen in plaats van pure snelheid.
Bij Monaco zagen we hoe teams traag reden om het veld te herschikken in plaats van aanvallen. Dat levert spanning op papier, maar minder spectaculaire beelden van pure coureursstrijd.
Wat dus goed lijkt: meer actie, meer stops, meer kans voor inhaalacties. Maar wat je dan kunt bereiken: nieuwe regels die net zo voorspelbaar worden als oude – of zelfs meer puur strategisch in plaats van sportief.
Met de technische reset voor 2026 op komst, is de vraag hoe goed teams de nieuwe regels zullen kunnen implementeren. Nieuwe auto’s, nieuwe krachtbronnen, nieuwe aerodynamica: het wordt een enorme omschakeling voor alle betrokkenen.
Desondanks moeten strategische regels zoals verplichte pitstops al vrijwel direct werken. Dat vraagt veel voorbereiding, testen en simulaties – iets wat teams juist minder hebben in een overgangsjaar.
Wanneer de governance onduidelijk blijft, het Concorde-akkoord afloopt en besluitvorming vertraging oploopt, ontstaat onzekerheid in de paddock. Dat verhoogt het risico dat plannen mislukken of slecht uitgevoerd worden.
Met andere woorden: hoe succesvol de nieuwe regels ook lijken, zonder degelijke implementatie en tijdige goedkeuring lopen ze het gevaar flop te worden.
Alle signalen erop dat de nieuwe regels van de Formule 1 voor 2026 op een aantal cruciale punten falen kunnen:
- Het risico dat verplichte stops kunstmatig racen veroorzaken in plaats van natuurlijke strijd.
- De politieke barrière binnen de Formule One Commission die veranderingen vertraagt.
- De timing tegelijk met technische reset waardoor teams onvoldoende voorbereiding hebben.
- Het gevaar dat strategie boven coureurprestaties komt te staan.
- De praktijk van fenomenale partners zoals Aston Martin/Honda laten zien dat zelfs grote veranderingen tijd nodig hebben om te renderen.
Wat op papier spannend klinkt kan in de praktijk eindigen als een regelconstructie die de sport minder authentiek maakt – en dus minder aantrekkelijk.
De vraag is dus niet of de nieuwe regels kunnen werken, maar of ze zullen werken binnen de bestaande tijd, politiek en technische complexiteit. En op dat front staan de alarmbellen duidelijk aan.
