Christian Horner lijkt niet van plan om voorgoed uit de sport te verdwijnen. Na zijn plotselinge vertrek uit Milton Keynes wordt hij nu in verband gebracht met een schokkende stap: een mogelijke overstap naar Ferrari.
Volgens diverse insiders zou Ferrari-voorzitter John Elkann spijt hebben van zijn beslissing om door te gaan met Frédéric Vasseur, die onlangs nog een nieuw driejarig contract kreeg.
Terwijl Ferrari wankelt in de strijd om de derde plaats in het constructeurskampioenschap, kijkt de paddock reikhalzend uit naar wat Horner van plan is.
Na de Britse Grand Prix was het voorbij. Oliver Mintzlaff, topman van Red Bull GmbH, trok de stekker uit Horner’s leiderschap en schoof Laurent Mekies naar voren om de opengevallen posities over te nemen.
Kort daarna werd Horner uitgeschreven als directeur van alle F1-gerelateerde bedrijven van Red Bull. Wat volgde was een overeenkomst die alle banden tussen Horner en het team definitief verbrak.
De Brit, verantwoordelijk voor acht coureurstitels en zes constructeurstitels, zou daarbij ongeveer 100 miljoen dollar hebben ontvangen. Een astronomische afkoopsom – maar met één interessant detail: Horner is vanaf midden 2026 vrij om terug te keren naar de Formule 1.
Ferrari’s crisis opent een deur
De timing is opvallend. Ferrari verkeert opnieuw in een wankele fase. De verwachtingen na de komst van Lewis Hamilton zijn niet waargemaakt, en onder Vasseur lijkt de Scuderia eerder terug- dan vooruit te gaan.
Binnen de top van Ferrari klinkt onrust. Volgens Italiaanse media twijfelt Elkann aan Vasseur’s vermogen om de overgang naar de nieuwe regelgeving van 2026 te leiden. En precies dat is het moment waarop Horner weer vrij spel krijgt.
Het gerucht dat Horner de Franse teambaas zou kunnen vervangen, is daarmee niet uit de lucht gegrepen. Toch zijn er duidelijke obstakels — en die beginnen bij Horner zelf.
Wie denkt dat Horner simpelweg op zoek is naar een nieuwe pitmuur, vergist zich. De Brit heeft naar verluidt geen interesse om opnieuw als teambaas te werken. Hij wil macht, zeggenschap, en liefst ook eigendom.
“Horner richt zich op een functie met meer verantwoordelijkheid en bij voorkeur een aandelenbelang.”
Dat is precies waarom een overstap naar Ferrari onwaarschijnlijk lijkt. De Italiaanse grootmacht is grotendeels beursgenoteerd – ruim 68 procent is in publieke handen, 21 procent is eigendom van Exor N.V., en slechts 10 procent van Piero Ferrari.
Aandeelhouderschap is voor buitenstaanders vrijwel onmogelijk. Horner’s wens om een team te bezitten of minstens gedeeltelijk te controleren, past niet bij Ferrari’s strakke hiërarchie, waarin de teambaas slechts het gezicht van een veel grotere structuur is.
Horner’s vertrek uit Red Bull was geen kwestie van vermoeidheid. Achter de schermen woedde een machtsstrijd met Mintzlaff en Marko. Terwijl Horner de volledige controle over het team in Milton Keynes wilde behouden, eiste de Oostenrijkse top meer zeggenschap.
Mintzlaff won die strijd, en Horner trok aan het kortste eind. Die ervaring heeft hem gevormd. Hij wil niet langer werken onder de paraplu van een moederbedrijf dat elk detail controleert.
Precies daarom wringt het met Ferrari, waar Vasseur’s positie – hoe wankel ook – nog altijd draait om loyaliteit aan de top. Zelfs als Ferrari hem zou willen, zou Horner nooit genoegen nemen met de beperkte macht die die rol biedt.
Andere teams in de rij
Ferrari is niet de enige naam die rondgaat. Tijdens het raceweekend in Singapore was Horner hét gespreksonderwerp onder teambazen. Vooral Aston Martin, Haas en Alpine werden genoemd als mogelijke opties. Andy Cowell van Aston Martin grapte:
“Het lijkt erop dat Christian momenteel elke teameigenaar opbelt.”
Toch sloot Cowell later alle deuren. Na overleg met teameigenaar Lawrence Stroll verklaarde hij formeel:
“Er zijn geen plannen voor enige betrokkenheid van Christian – niet operationeel en niet als investeerder.”
Bij Haas zou er wél een oriënterend gesprek zijn geweest, maar niet met teambaas Ayao Komatsu zelf. Het contact verliep via een vertegenwoordiger van Gene Haas, die volgens Komatsu “geen enkele interesse” heeft om zijn team of zelfs een klein aandelenpakket te verkopen.
“Hij geniet ervan om eigenaar te zijn van een F1-team. Hij krijgt voortdurend aanbiedingen, maar hij wil niet verkopen. Hij raakt er zelfs geïrriteerd van.”
Bij Alpine liggen de kaarten anders. De Britse teambaas Flavio Briatore is al jaren bevriend met Horner, maar volgens managing director Steve Nielsen blijft het voorlopig bij vriendschap.
“Zover ik weet, heeft Christian geen contact gezocht met Alpine, maar dit is Formule 1 – dus zeg nooit nooit.”
Achter de schermen werkt Horner volgens meerdere bronnen aan iets groters. Hij zou een consortium van investeerders hebben samengesteld met genoeg kapitaal om een bestaand F1-team volledig over te nemen.
Als dat niet lukt, lijkt hij te overwegen om zijn eigen team op te zetten. Dat idee is niet uit de lucht gegrepen. In de jaren negentig richtte hij samen met zijn vader Arden op, een raceteam dat titels won in vrijwel alle juniorenklassen.
Het opzetten van een nieuw F1-team in de jaren 2020 is echter een totaal andere uitdaging – vooral financieel. Toch wordt Horner’s commerciële inzicht gezien als zijn grootste troef.
Hij zou bovendien steun krijgen van voormalige Red Bull-collega’s uit marketing en communicatie, die na zijn vertrek eveneens vrij zijn gekomen.
