George Russell gaf na de Grand Prix van Azerbeidzjan openhartig toe dat hij geen idee had wat er met zijn Mercedes aan de hand was tijdens de race. Hoewel hij uiteindelijk een podiumplaats bemachtigde door crashes van Sergio Perez en Carlos Sainz, bleef de grillige snelheid van zijn auto een groot raadsel.
Het team zag enorme verschillen in prestaties tussen de verschillende fasen van de race. Russell begon als vijfde, zakte terug, maar knokte zich weer omhoog tijdens de tweede stint en eindigde uiteindelijk als derde na een hectische slotfase.
Russell vertelde dat het begin van de race, waarin hij anderhalve seconde per ronde langzamer was dan Charles Leclerc, voelde als een ramp. Later in de race was hij ineens veel sneller dan zowel Oscar Piastri als Leclerc, en dat zorgde voor verwarring.
De enige duidelijke variabele? De wissel van de gele band naar de witte band. Dit inconsistentieprobleem liet Russell en zijn team achter met meer vragen dan antwoorden over de gevoeligheid van de Pirelli-banden.
“We waren echt traag in die eerste stint. Ik was anderhalve seconde per ronde langzamer dan Charles Leclerc. Het voelde gewoon vreselijk,” zei Russell.
Mercedes’ moeizame start
Russell begon de race vanaf de vijfde plek, maar zag al snel Max Verstappen voorbijscheuren bij de start. Zijn Mercedes kwam in het begin simpelweg niet op snelheid en hij bleef achter bij de koplopers.
Het leek wel of de auto geen zin had om mee te doen. Russell vroeg zich hardop af of ze überhaupt nog in de top 10 zouden eindigen.
Maar toen de tweede helft van de race begon, gebeurde er iets bijzonders. Opeens was zijn Mercedes veel sneller dan die van zijn concurrenten.
Deze onverwachte snelheid zorgde ervoor dat hij uiteindelijk als derde eindigde. De grote vraag? Was het echt alleen de bandencompound die hiervoor verantwoordelijk was?
De rol van de Pirelli-banden
Russell legde na de race de nadruk op het effect van de Pirelli-banden. Volgens hem had hij in de laatste stint een auto die de race makkelijk had kunnen winnen.
Maar in het begin van de race leek het erop alsof hij niet eens in de top 10 hoorde. Het enige wat echt anders was? De overstap van de gele naar de witte band. Dit maakte een enorm verschil in snelheid.
“In de laatste stint hadden we een auto die de race had kunnen winnen, maar eerder leek het alsof we niet eens in de top 10 thuishoorden,” verklaarde Russell.
Dit roept vragen op over hoe gevoelig de huidige generatie Pirelli-banden zijn. De verschillen tussen de verschillende bandensets waren enorm, en dat leidde tot veel frustratie binnen het team.
Mercedes is niet het enige team dat hiermee worstelt, maar het is duidelijk dat ze dit probleem moeten aanpakken om in de toekomst competitief te blijven.
Bandensensitiviteit en Mercedes’ strategie
De race in Azerbeidzjan gaf Mercedes een kans om de harde band vroeg in het weekend te testen, maar dat bleek niet de sleutel tot hun latere prestaties.
De omstandigheden op het circuit waren lastig, met een vuile baan en weinig grip. Op vrijdag zagen we al tijdsverschillen van drie seconden per ronde.
Russell benadrukte echter dat de grip op de baan niet echt van invloed was op de plotselinge verbetering van de auto. De omslag leek puur te komen door de keuze van de bandencompound tijdens de race. Een complexe puzzel voor het team om verder uit te zoeken.
Het was duidelijk dat de schommelingen in Mercedes’ prestaties tijdens de Grand Prix van Azerbeidzjan te maken hadden met de banden. De cijfers vertellen het verhaal:
- Positie bij de start: 5e
- Positie na de eerste stint: 5e
- Gemiddelde snelheid in de eerste stint: 1,5 seconde langzamer per ronde dan Leclerc
- Gemiddelde snelheid in de laatste stint: 1 seconde per ronde sneller dan Piastri en Leclerc
- Top 3 snelste coureurs aan het einde van de race: Russell, Max Verstappen, Carlos Sainz
Deze cijfers laten zien hoe drastisch de snelheid van de Mercedes veranderde gedurende de race. Het enige constante element in deze fluctuaties leek de bandenkeuze te zijn.
Voor Mercedes blijven er dus veel vragen over de komende races, want een juiste bandenstrategie lijkt nu belangrijker dan ooit.
