Formule 1-coureurs kunnen tijdens een race tot drie liter vocht verliezen, maar toch komt het voor dat ze met een volle blaas in de auto zitten. En dan is er simpelweg geen tijd om te stoppen. Als het echt moet, laten sommigen het gewoon lopen in hun raceoverall.
De vraag hoe coureurs omgaan met een volle blaas tijdens races komt vaker voorbij dan je denkt. Ondanks de extreme omstandigheden en het strakke schema, is het een heel menselijk probleem waar zelfs de grootste kampioenen geen uitzondering op zijn.
Een race duurt gemiddeld tussen de 90 en 120 minuten. Tijdens die periode zitten de coureurs vast in hun auto, volledig vastgesnoerd in hun harnas, met nauwelijks bewegingsruimte. De cockpit wordt vaak meer dan 50 graden heet, waardoor coureurs liters zweten.
Maar dat zweten voorkomt niet altijd dat de aandrang toeslaat. Zeker als het koel weer is of als ze vlak voor de race veel hebben gedronken, kan de blaas zich toch vullen. En dan? Dan moeten ze kiezen: volhouden tot de finish, of plassen in de overall.
“Als je moet, zit je het uit tot het eind. Maar iedere hobbel of kerbstone die je raakt doet ontzettend veel pijn.” — Lewis Hamilton
Waarom stoppen geen optie is
Pitstops in de Formule 1 duren gemiddeld twee tot drie seconden. Die tijd is nodig voor een bandenwissel, soms ook een vleugelafstelling of drinkslangwissel.
Een toiletbezoek past daar absoluut niet tussen. De logistiek en snelheid van de sport laten het gewoon niet toe. Daniel Ricciardo legt het praktisch uit:
“Je moet relaxen om te kunnen plassen. Dat lukt niet met 300 kilometer per uur.”
Zelfs als je fysiek zou kunnen, is het mentaal bijna onmogelijk. De adrenaline, focus en het constante scannen van data en bochten zorgen ervoor dat je lichaam niet ‘in rust’ is. Toch lukt het sommigen wél — tegen wil en dank.
Niet elke coureur gaat erin mee. Zhou Guanyu en Alexander Albon zeggen nog nooit in hun auto geplast te hebben. Lando Norris noemt het ronduit “iets wat alleen gekken doen”. Maar anderen zijn daar realistischer over. Sergio Pérez gaf openlijk toe:
“Ik heb dat wel eens gedaan.”
Nyck de Vries bevestigde hetzelfde. En hoewel de meeste coureurs er niet graag over praten, is het binnen de paddock een onderwerp waar niemand echt van opkijkt. Het hoort erbij — net als zweet, hitte en spierpijn.
Wat coureurs doen om het te voorkomen
Bijna elke coureur bouwt een vast pre-race ritueel op waarin een laatste toiletbezoek centraal staat. Het is standaardpraktijk. Op de grid zie je ze vaak nog snel wegsprinten richting de toiletten, soms letterlijk seconden voor de start.
Daarnaast letten ze goed op hun vochtinname in de uren voor de race. Te weinig drinken is gevaarlijk (concentratieverlies, uitdroging), maar te veel verhoogt het risico op een volle blaas. Het is balanceren op de milliliter.
“We rennen allemaal naar het toilet om een hachelijke situatie te voorkomen.” — Lewis Hamilton
Tijdens de race drinken coureurs via een drinksysteem, waarbij ze zelf kunnen bepalen hoeveel ze binnenkrijgen. In warme omstandigheden loost het lichaam het vocht vooral via zweet — maar in koelere races blijft dat evenwicht lastiger.
Een volle blaas is meer dan een ongemak. Het kan fysieke pijn veroorzaken bij het rijden over kerbstones en hobbels. Bovendien leidt het af van de focus, en dat kan op hoge snelheid levensgevaarlijk zijn.
Toch kunnen coureurs lichamelijke signalen vaak lang onderdrukken. Door de adrenaline en de mentale belasting van een race verdwijnen veel normale gevoelens tijdelijk naar de achtergrond. Pas als het écht niet meer gaat, wordt het een probleem.
Teams werken met steeds geavanceerdere methoden om de vochtbalans van hun coureurs te monitoren. Zeker met strengere regels rond koeling en hitte in 2025 en 2026, is dit een cruciale factor geworden in het managen van zowel prestatie als comfort.
