Luca de Meo stapt op als CEO van Renault en laat Alpine achter met een onvoltooid project en een onzekere toekomst.
Terwijl de topman een overstap maakt naar het luxeconcern Kering – moederbedrijf van Gucci – blijven de fundamenten van het Alpine F1-team wankel achter. Zijn vertrek is mogelijk het einde van een korte, turbulente fase waarin ambitie en chaos elkaar voortdurend afwisselden.
De Meo stond bekend als een ‘automan met spreadsheets’, iemand die zowel van cijfers als van karaktervolle auto’s hield. Hij was degene die Alpine nieuw leven inblies – op de weg én op het circuit.
Maar zijn vertrek, midden in een al fragiele herstructurering, komt op een moment dat stabiliteit hard nodig is. Vooral nu Flavio Briatore als controversiële adviseur aan het roer staat.
Toen De Meo in 2020 aantrad, lag Renault op z’n gat: 7,3 miljard euro verlies en een productlijn zonder smoel. Hij draaide dat binnen vijf jaar om naar 4,26 miljard winst, herlanceerde iconische modellen en gaf Alpine een sportieve identiteit.
Maar waar de ‘Renaulution’ in de autofabriek werkte, bleef het F1-team worstelen met leiderschap en richting. De Meo gaf persoonlijk de opdracht om de naam Renault te vervangen door Alpine op de grid.
Dat leidde tot grote schoonmaakacties binnen het team: Cyril Abiteboul moest vertrekken, Davide Brivio kwam erbij uit de MotoGP, en ook Marcin Budkowski kreeg een prominente rol. Ondertussen dook Laurent Rossi, zonder echte autosportervaring, ineens overal op.
“Ik ben een groot gelover in merken. Maar soms moet je rationeel zijn. Ik run een beursgenoteerd bedrijf,”
Het team had zichtbaar moeite om een duidelijke structuur neer te zetten. Terwijl Alpine intern groeide, groeide ook de verwarring over wie de koers bepaalde. Dat leidde tot botsingen met iconen als Alain Prost, die uiteindelijk gefrustreerd vertrok.
Briatore aan het stuur… voor hoelang?
In een ultieme poging om orde te scheppen haalde De Meo vorig jaar Flavio Briatore terug – de man die eerder in opspraak kwam na de beruchte crashgate-affaire in Singapore 2008.
Briatore kreeg een duidelijke opdracht: maak er iets van, of verkoop het hele spul. Sindsdien hangt een dreiging boven het team: dit is de laatste kans.
De Meo zette zelfs het historische motordepartement in Viry-Chatillon op non-actief. Alpine wordt vanaf 2026 klant van Mercedes voor powerunits – een breuk met Renaults traditie als motorleverancier. Intern leidde dat tot woede, vooral vanwege de manier waarop het gecommuniceerd werd.
“De media waren kritisch, maar het businessmodel klopte niet meer. Waarom 250 miljoen betalen voor iets dat 20 miljoen kan kosten?”
Hoewel hij rationeel kon onderbouwen waarom Alpine overstapte op klantmotoren, bleef het wringen. Voor velen voelde het als het opgeven van eigen identiteit in ruil voor financiële efficiëntie.
En nu hij vertrekt, zonder dat zijn plannen zijn afgerond, blijft de vraag hangen: wie gaat dit afmaken? In theorie zegt Alpine dat het plan blijft staan. Briatore benadrukte tijdens het GP-weekend in Montreal dat de koers niet wijzigt:
“In de Formule 1 komt stabiliteit voort uit visie en uitvoering. Luca steunde dat plan. Zijn vertrek verandert dat niet,”
Maar de realiteit is weerbarstiger. Briatore is geen vaste medewerker, maar een externe kracht met commerciële belangen. In de Franse media gaan geluiden rond dat hij meeprofiteert van sponsorcontracten. In dat licht krijgt zijn betrokkenheid een schimmige bijsmaak.
Bovendien geldt in de bedrijfswereld – net als op de Afrikaanse savanne – dat de opvolger vaak de kinderen van zijn voorganger opoffert. En met De Meo weg, is het maar de vraag of Alpine zijn steun binnen de Renault-top behoudt.
Signaal voor grotere problemen
De Meo’s vertrek zegt niet alleen iets over Alpine, maar ook over de autowereld als geheel. Zijn overstap naar een luxemerk komt op een moment dat Europese autofabrikanten onder druk staan door goedkope, door de staat gesubsidieerde Chinese EV’s.
De Meo waarschuwde daar recent nog voor, nadat hij eerder juist samenwerking zocht met Chinese partijen zoals Geely. Dat maakt zijn exit dubbel: als een logische carrièrestap én als vluchtroute uit een industrie die onder grote druk staat.
Met zijn vertrek verliest Alpine niet alleen een topman, maar ook zijn laatste verdediger aan de top van Renault. Wat de toekomst brengt voor Alpine is hoogst onzeker.
De sportieve resultaten zijn pover, de organisatie blijft wankel en nu vertrekt ook de man die het project initieerde. Voorlopig blijven alleen de contouren van De Meo’s visie over, zonder iemand die ze actief verdedigt of uitvoert.
Zijn vertrek is een keerpunt. Niet met een knal, maar met een langzaam uitdovende gloed. En Alpine, het team dat zijn naam draagt, moet nu zichzelf opnieuw uitvinden – maar dit keer zonder De Meo.
