De GP van Singapore werd allesbehalve spannend — maar niet om de reden die je zou denken. Het probleem zat niet bij de coureurs, maar bij de cameravoering.
De tv-regie van de Formule 1 was volgens velen rampzalig: belangrijke momenten ontbraken volledig. Fernando Alonso reed van startpositie veertien naar plek acht, Carlos Sainz vocht zich op naar de tiende plaats — en geen enkel van hun inhaalacties werd getoond.
Zelfs een gewaagde move van Alonso op Isack Hadjar, bijna een kopie van Massa’s legendarische 2012-inhaalactie in de haarspeld, bleef buiten beeld.
En dan, alsof dat nog niet genoeg was, eindigde de race met een rel: Alonso was furieus op Lewis Hamilton. Niet vanwege een botsing of een woordenwisseling, maar door wat hij zag als een overduidelijk geval van onsportief voordeel.
Ondanks de gebrekkige regie reed Alonso een indrukwekkende race. Hij maakte een sterke start, schoof al vroeg door naar P8 en ging het duel aan met Hadjar.
De twee wisselden meerdere keren van positie, waarbij Alonso uiteindelijk via een briljante inhaalactie in de haarspeldbocht voorbijging — een moment dat de fans helaas nooit live te zien kregen.
Hij hield zijn tempo onder controle, spaarde zijn zachte banden en wist ze lang in de juiste temperatuurzone te houden. Toen hij overstapte naar de harde banden, leek alles onder controle.
Maar toen sloeg het noodlot toe: een pitstop van 9,2 seconden. De voorste rechterband zat vast, waardoor kostbare tijd verloren ging. Singapore is geen circuit waar je makkelijk inhaalt, dus elke seconde telt.
Toch vocht Alonso zich terug, ondanks de tegenslag en de frustratie. Hij hield zelfs zijn humor niet altijd in toom:
“Als je me elke ronde aanspreekt, trek ik de stekker eruit,” mopperde Alonso over de radio.
Toch bleef hij rijden als een specialist, precies zoals we hem kennen op dit soort technische circuits.
De stille comeback en gemiste glorie
Met een auto die eindelijk een degelijk tempo vond, haalde Alonso opnieuw op indrukwekkende wijze terrein in. Hij passeerde onder meer Alex Albon — een gevecht waarbij hij in een slipstream knalde, blokkeerde, maar de controle behield en de positie vasthield.
Hadjar noemde hem daarna “de held van de dag”. Alonso zelf kon dat moeilijk relativeren. Zijn frustratie groeide toen hij hoorde dat zijn prestatie grotendeels onopgemerkt bleef, omdat FOM het nauwelijks uitzond.
Toch was zijn inhaalwerk spectaculair, geholpen door een slimme strategie van Aston Martin: starten op softs en overstappen naar mediums.
De banden hielden het goed vol, en Alonso haalde het uiterste uit de auto. Hij passeerde Bearman na een harde maar nette strijd en maakte zelfs nog een gat. Alles leek in orde, tot het drama zich verderop op de baan begon te ontvouwen — bij Lewis Hamilton.
Bij Ferrari speelden ondertussen al langer bekende problemen. Coureurs kregen via de radio de opdracht tot “LIO” — lift and coast — een techniek om banden, plank en remmen te sparen. Het maakte de auto traag, onzeker en frustrerend om te rijden.
Hamilton leek daar minder last van te hebben en reed een sterke race. Tot vlak voor het einde. Zijn remmen begaven het, letterlijk. De voorste linkerrem begon te roken, zelfs vlam te vatten. Vanaf dat moment verloor hij elke controle over zijn rempunten, maar bleef toch pushen.
Op het scherm leek het alsof Hamilton vrijwillig posities teruggaf of zijn tempo liet zakken om Leclerc ruimte te geven. In werkelijkheid worstelde hij om de auto überhaupt de bocht door te krijgen. Hij sneed meerdere bochten af, puur om de auto aan de finish te brengen.
“Er was niets anders dat ik kon doen,” verklaarde Hamilton na afloop.
Maar volgens de regels was dit een overduidelijke overtreding. De Brit had ofwel extreem moeten vertragen of zijn auto moeten parkeren. In plaats daarvan reed hij door en hield Alonso achter zich — een situatie die de Spanjaard tot razernij dreef.
De uitbarsting van Alonso
Toen de vlag viel, zat Alonso slechts vier tienden achter Hamilton. Op papier eindigden ze als P6 en P7, maar geen enkele straf volgde. En toen kwam die iconische radiouitzending die social media deed ontploffen.
“Ik kan het niet geloven! Hij deed het echt! Ik kan het verdomme niet geloven! Ik meen het, ik kan het verdomme niet geloven!”
De frustratie klonk rauw, eerlijk en vol ongeloof. Voor Alonso, een veteraan die zijn hele carrière al vecht voor elke punt, voelde dit als pure onrecht.
Na alles — de pitstop, de gemiste beelden, het gevecht terug naar voren — verloor hij die ene plek door iets wat in zijn ogen simpelweg niet mocht.
Zijn woede was begrijpelijk. De wedstrijdleiding deed niets. Geen straf, geen waarschuwing. De frustratie over het gebrek aan controle bij de FIA en de willekeur in beslissingen borrelde weer op.
Hamilton kreeg pas later via zijn team te horen dat hij eigenlijk een vijfsecondenstraf had moeten krijgen, wat hem terug zou zetten naar P9. Maar die kwam er niet. Alonso bleef achtste, met lege handen en vol onbegrip.
En dat was nog maar één kant van het verhaal. De fans zagen amper iets van dit drama, want de tv-regie had niets uitgezonden. Pas na afloop, via herhalingen en boordradio’s, werd duidelijk hoe intens dit duel was.
Ondanks alles bleef Alonso bewonderenswaardig strijdlustig. Op 44-jarige leeftijd vocht hij nog altijd voor elk punt, elke inhaalactie, elke eerlijke strijd. Zijn woede toonde juist waarom hij nog steeds een publieksfavoriet is: hij geeft nooit op, ook niet voor P7.
